Jak czytamy w uzasadnieniu do uchwały propozycja nadania nazwy – Stanisława Saskiego jednej z ulic w Ostrowcu Świętokrzyskim zainicjowana została przez Zespół ds. nazewnictwa ulic i placów w Ostrowcu Świętokrzyskim, ze względu na to, że teren nowo wybudowanej ulicy stanowił dawniej teren bocznicy kolejowej prowadzącej do browaru Stanisława Saskiego.
W uchwale znalazł się również krótki rys historyczny przypominający Stanisława Leona Saskiego, przygotowany, co drobnym drukiem zaznaczono w uzasadnieniu do uchwały na podstawie opracowania Zbigniewa Wacława Pękali – członka Zespołu ds. nazewnictwa ulic i placów). Z uchwały dowiadujemy się, że Stanisław Saski „urodził się 11 kwietnia 1886 r. w Radomiu. Ojciec Stanisława był właścicielem radomskiego browaru, założonego w 1812 r. oraz zbudowanego w 1908 r. browaru w Ostrowcu. Po śmierci ojca, w wyniku podziału majątku, współwłaścicielami ostrowieckiego browaru zostało rodzeństwo: Stanisław, Juliusz i Maria Cybulska. Zakładem do 1942 r. kierował Stanisław, który ukończył Szkołę Techniczną o kierunku piwowarskim w Berlinie. Stanisław Saski mieszkając w Ostrowcu zaznaczył swoją osobowością wiele poczynań społecznych i politycznych. Dnia 12 sierpnia 1914 r., kiedy administracja rosyjska opuściła Ostrowiec, a władze austriackie wyraziły zgodę na powołanie Komitetu Obywatelskiego, który w 1915 r. przekształcił się w Radę Miejską, wówczas jednym z powołanych członków Rady był Stanisław Saski. W dniu 10 lipca 1918 r., w pierwszych wyborach do Rady Miejskiej, Saski wybrany został radnym, a także delegatem Ostrowca na sejmik powiatowy. W Radzie kierował Komitetem Bezpieczeństwa. Na jego wniosek Rada Miasta dokonała reorganizacji milicji. Na posiedzeniu w dniu 18 października 1918 r. na wniosek Stanisława Saskiego Rada Miejska skierowała do Rady Regencyjnej w Warszawie deklarację w sprawie powstania niepodległej Polski. Fragment uchwały zawierał słowa: „…naród polski winien wziąć losy w swoje ręce, ażeby powołać do życia wolną i niepodległą Polskę”. Stanisław Saski miał swój wkład w powstanie i działalność różnych ostrowieckich instytucji. W 1916 r., kiedy opiekę nad szkolnictwem powszechnym przejęła Rada Szkolna miasta Ostrowca, w jej skład obok Stanisława Czerwieńskiego, Adama Mrozowskiego, Antoniego Zemsty i ks. Adama Adamczyka wszedł Stanisław Saski. W 1926 r. został prezesem zarządu Spółdzielczego Banku Przemysłowo – Rolnego, w 1933 r. został członkiem zarządu Spółdzielczego Banku Przemysłowców Ostrowieckich i założycielem Ostrowieckiej Chrześcijańskiej Kasy Bezprocentowej, a w 1936 r. Kasy Spółdzielczej „Wzajemna Pomoc”. Był również współwłaścicielem cegielni „Jadwigów”, „Spółki Handlowej” i Towarzystwa Akcyjnego „Witulin” w Dołach Biskupich. W 1926 r. Stanisław Saski, w geście bezinteresownej ofiarności, w nowym budynku przy ulicy Górzystej 3 przekazał oddziałowi Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Ostrowcu lokal na siedzibę oddziału, bibliotekę i muzeum. Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1942 r.”
Stanisław Saski został powieszony przez Niemców 30 września 1942 roku na ostrowieckim Rynku.
– Nadanie nazwy wskazanej w uchwale ulicy pozwoli godnie uczcić pamięć i uhonorować zasługi Stanisława Saskiego dla naszego miasta Ostrowca Świętokrzyskiego – czytamy w uchwale.
Książe Janusz Ostrogski zgodnie z projektem uchwały Rady Miasta Ostrowca Św. ma stać się patronem drugiej z ulic
To ulica biegnąca od ul. Juliusza Słowackiego do ul. Leona Chrzanowskiego.
Propozycja nadania nazwy – Księcia Janusza Ostrogskiego – zainicjowana została przez Zespół ds. nazewnictwa ulic i placów w Ostrowcu Świętokrzyskim, aby uhonorować dawnego właściciela m.in. Ostrowca i Denkowa.
Z opracowania przygotowanego przez Kamila Kaptura, członka Zespołu ds. nazewnictwa ulic i placów, dowiadujemy się, że „książę Janusz Ostrogski herbu Ostrogski (1554-1620) pochodził ze starej rodziny kniaziowskiej wywodzącej swój rodowód od jednej z bocznych linii dynastii Rurykowiczów. Pełnił liczne państwowe urzędy – wojewody wołyńskiego, kasztelana krakowskiego. Posiadał kilka starostw i był jednym z najpotężniejszych i najmajętniejszych magnatów Rzeczpospolitej. Urodził się w 1554 r. jako syn Konstantyna Wasyla Ostrogskiego i Zofii z Tarnowskich. W młodości odebrał staranne wykształcenie w rodzinnym Dubnie na Wołyniu, następnie przebywał na dworze cesarskim w Wiedniu. Jako pierwszy przedstawiciel rodu przeszedł na katolicyzm. Był protektorem jezuitów i fundatorem katolickich świątyń. Bronił Dubna przed najazdem tatarskim, brał udział kampaniach inflanckich Batorego a w 1593 r. pokonał zbuntowanych Kozaków podczas powstania Kosińskiego. Cieszył się dużym zaufaniem Stefana Batorego. Był jednym z elektorów Zygmunta III Wazy i walczył po stronie króla w bitwie pod Guzowem w czasie rokoszu Zebrzydowskiego. Był przeciwny zaangażowaniu Rzeczpospolitej w „dymitriady”, zwracał za to uwagę na zagrożenie turecko-tatarskie i postulował rozwiązanie problemów Kozaczyzny. W 1609 r. swoje obszerne majętności rozsiane po całej Rzeczpospolitej przekształcił na mocy konstytucji sejmowej w ordynację. Położone w województwie sandomierskim dobra opatowsko-ćmielowskie, jako dziedziczne, nie weszły w jej skład. Zostały wówczas podzielone na cztery klucze ziemskie. Poza kluczem grocholickim, ćmielowskim i opatowskim wyodrębnił się wtedy również klucz ostrowiecki. W dobrach tych znajdowały się cztery miasta – Ostrowiec, Denków, Ćmielów i Opatów oraz kilkadziesiąt wsi. W kluczu ostrowieckim, poza samym miastem znalazło się kilkanaście wsi i folwarków, między innymi Częstocice, Jędrzejowice i Świrna. Książę Janusz Ostrogski często bywał w swoich dobrach nad Kamienną, przede wszystkim na zamku ćmielowskim. Jego obecność potwierdzona jest również w Częstocicach, które stały się centrum administracyjnym klucza ostrowieckiego, jak i w samym Ostrowcu. W 1614 r. ufundował w mieście kościół parafialny pod wezwaniem Archanioła Uriela, zmienionym kilkadziesiąt lat później na św. Michała Archanioła. Być może to właśnie książę Janusz Ostrogski wydał dokument lokacyjny dla miasta Ostrowca, o którym wyrażał się jako o mieście „przez Nas założonym” (a Nobis erecti). Książę zmarł we wrześniu 1620 r. i pochowany został w Tarnowie. Po jego śmierci dobra ostrowieckie odziedziczyła wdowa, a następnie przeszły w posiadanie spokrewnionych Zasławskich. Trwałym i czytelnym do dziś elementem potwierdzającym związki księcia z Ostrowcem Świętokrzyskim jest obecny herb miasta, nawiązujący do herbu książąt Ostrogskich”.
– Nadanie nazwy wskazanej w uchwale ulicy pozwoli godnie uczcić pamięć i uhonorować zasługi – jednego z założycieli naszego miasta Ostrowca Świętokrzyskiego – czytamy w uzasadnieniu do uchwały.
Źródło: BIP UM w Ostrowcu Św.
„Turystyczna” w dolnej części miasta
W porządku obrad sesji Rady Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego znalazła się również uchwała w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej łączącej ul. Świętokrzyską z ul. Romualda Traugutta, usytuowanej na działkach nr 42/13 i nr 43/12 , stanowiących współwłasność osób fizycznych. Droga ta otrzyma nazwę – Turystycznej.
– W rejonie ulic: Świętokrzyskiej i Romualda Traugutta w wyniku podziału terenu na działki budowlane powstała nowa droga stanowiąca działki nr 42/13 i nr 43/12 (obr. 46, ark. 1). W związku z koniecznością ustalenia numeracji porządkowej dla nieruchomości położonych przy w/w drodze zasadnym jest nadanie jej nazwy. Droga, o której mowa wyżej, nie została zaliczona do kategorii dróg publicznych i stanowi prywatną drogę wewnętrzną. Zgodnie z przepisami ustawy o drogach publicznych, Rada Miasta Ostrowca Świętokrzyskiego może podejmować uchwały w sprawie nadawania nazw drogom wewnętrznym po uzyskaniu zgody od właścicieli terenów, na których się one znajdują. Współwłaściciele terenu, na którym znajduje się w/w droga, wnioskując o nadanie jej nazwy „Turystyczna” wyrazili pisemną zgodę na nadanie tej nazwy, a zatem zasadnym jest przyjęcie przedłożonego projektu uchwały – czytamy w uzasadnieniu.
.
