Paralotnie mają tyle samo miłośników, co przeciwników. Choć ci, którzy najczęściej dopuszczają się krytyki, zazwyczaj nigdy nie próbowali swoich sił w tym sporcie, czy nie rozmawiali z ludźmi dla których latanie „na skrzydle” to pasja i sposób na odreagowanie problemów i trosk życia codziennego.
– Nie raz słyszałem ludzi, którzy bali się o to, że zepsujemy im dach, gdy spadniemy – śmieje się Marek Gil, który lata od 10 lat. Podobne historie słyszał też Zbigniew Krzemiński, który swoją przygodę z motoparalotnią zaczął w wieku 58 lat.
– Popatrzyłem na innych i powiedziałem sobie, albo teraz, albo nigdy. Marzyło mi się, żeby polecieć – tłumaczy Zbigniew Krzemiński. Dodaje, że początki wcale nie są trudne, pod warunkiem, że ma się motywację i zaczyna od kursu. Hobby nie jest także kosztowne. Zakup sprzętu do latania, dobrej jakości to kwoty rozpoczynające się już od ok. 10 tysięcy złotych.
fot. Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
– Hobby nie jest drogie. Nowy napęd waha się w granicach od 10 do 16 tysięcy złotych, nowe skrzydło to koszt ok. 10 tysięcy, do tego spadochron za około 2 tysiące złotych, ale już 10 tysięcy złotych można skompletować całkiem fajny zestaw – wyjaśnia Marek Gil.
Podkreśla, że najlepsze skrzydła produkowane są w Polsce. Zajmuje się tym firma Dudek.
– Nie jest ciężko zacząć latać. Ja zacząłem od kursu w Pińczowie. Tam trenowałem na wyciągarce, na linie – wspomina Zbigniew Krzemiński.
Nieco inaczej fascynacja paralotniarstwem zaczęła się u Piotra Sali.
– Swoją przygodę z lataniem zacząłem w lutym tego roku. Najpierw poleciałem z kolegą Markiem w tandemie i spodobało mi się na tyle, że spełniłem wszystkie wymogi i zacząłem latać sam. Latanie paralotnią to coś innego, niż takie codzienne życie, stąpanie po ziemi. Myślę, że podstawową kwestią przy podejmowaniu się takiego hobby jest psychika – wtrąca Piotr Sala.
Paralotnia swoim wyglądem przypomina spadochron. To miękka konstrukcja bez stelaża, zbudowana z czaszy i przyczepionych do niej linek. Miękkie skrzydło można podpiąć do uprzęży i latać swobodnie np. w górach. Na równinach można latać z napędem lub przy użyciu wyciągarki.
fot. Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
– Najbardziej znanym miejscem do lotów swobodnych w naszych stronach jest Klonówka koło Masłowa w Górach Świętokrzyskich. Gdy latamy swobodnie możemy startować w górach, wykorzystując różnicę poziomów. Nie mamy tu gór. Nikt nie ma wyciągarki, zostaje nam silnik. To takie zło konieczne. Przy lataniu swobodnym trzeba wykorzystywać warunki m.in termikę, człowiek jest zmuszony lecieć tam, gdzie są noszenia, zupełnie tak jak szybowce. Przy lataniu silnikowym możemy latać praktycznie tam, gdzie chcemy, oczywiście przestrzegając przepisów. To też ma swoje zalety. Prędkości jakie udaje się nam rozwinąć na paralotniach są zależne od skrzydła, przyjmuje się, że jest to od 30 kilometrów na godzinę do 80 km na godzinę. To chyba logistycznie najłatwiejszy sposób latania. Był czas, gdy cały sprzęt trzymałem w bloku w mieszkaniu i woziłem małą „Renówką” – mówi Marek Gil.
Dodaje, że paralotniarstwo to hobby, które nie ma ograniczeń wiekowych.
– Kiedyś zabrałem w taką podniebną podróż 70-letnią babcię. Ludzie chcą oglądać świat z góry. Fajnie to wygląda, to zupełnie inny sposób podróżowania, niż latanie samolotem. Czuć wokoło wolną przestrzeń. Sama możliwość sterowania daje frajdę, prędkości też są całkiem inne – dodaje Marek Gil.
fot. Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
Paralotniarze z Ostrowca Św. nie mają oficjalnego Stowarzyszenia, czy Klubu, który zrzeszałby miłośników tego sportu. Jednak mimo to, zainteresowanie nim jest spore.
– Co daje mi latanie? Poczucie wolności. Jeżdżę motocyklem, ale dopiero gdy zacząłem latać wiem, że to zupełnie coś innego – wyjaśnia Marek Gil i wspomina, jak zaczęła się jego przygoda z tym podniebnym hobby.
Wszystko zaczęło się w 2000 roku.
– Kolega miał skrzydło, odkupiłem je od niego. Byłem zaraz po wojsku. Człowiek nic nie umiał, sprzęt był byle jaki. Podjąłem się kilku prób, było parę zlotów z górek i odsprzedałem sprzęt koledze. Kilka lat później przypadkiem trafiłem na film w internecie właśnie z paralotnią w roli głównej. Powiedziałem wtedy: a polatam sobie! I tak się zaczęło – tłumaczy.
Następnie przyszedł czas na naukę i kompletowanie sprzętu.
fot. Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
– Nie znałem nikogo, kto latał, więc moje początki były bardzo bolesne, ale nie poddawałem się – podkreśla. Dodaje, że każdy paralotniarz powinien ukończyć szkolenie. Sam ma wylatanych około 1000 godzin.
Swój pierwszy lot zapamięta do końca życia. Startował w samo południe.
– Godzina dwunasta. Nikt mnie wtedy nie uświadomił, że o takich porach się nie lata. Lot w południe przy mocnej termice porównałbym do jazdy terenówką po wertepach. Tak potrafi trzepać. Nie jest to komfortowe uczucie. Ale bardzo miło to wspominam. Pierwszego lotu nie da się zapomnieć – zapewnia.
Przyznaje, że na początku latał bardzo dużo, rano i wieczorami. Początkowo były to przeloty krajoznawcze. Latał nad Wisłę, do Sandomierza, nad Krzyżtoporem.
fot. Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
– Był czas, gdy z tych swoich wypraw robiłem zdjęcia i filmy, ale w końcu przestałem. Nikt nie chciał ich oglądać prócz mnie. Teraz tego nie robię – śmieje się Marek Gil.
Tłumaczy, że latać można przez cały rok. W zimie również, tylko krócej. Nie może wiać za mocno, trzeba też uważać na prądy powietrzne. Miękkopłat nie jest na nie odporny.
– Raz koło Ożarowa zdarzyła mi się niebezpieczna sytuacja. Przeleciały obok mnie dwa samoloty szkoleniowe. Tak się zagapiłem na te samoloty, że wleciałem na te strugi od silników. Skrzydło mi się poskładało. Straciłem ze sto metrów, zanim udało mi się wyprowadzić paralotnię – wspomina Marek Gil.
Także Zbigniew Krzemiński potwierdza, że zdarzają się kontuzje. Najczęściej przy starcie i lądowaniu.
– Dwa razy miałem problem z obojczykiem. Startowałem za wszelką cenę w kiepskim miejscu, przy złej termice i wietrze. Raz lądowałem w ogródku, bo zgasł mi napęd. Nie zniechęciło mnie to jednak do latania – mówi Zbigniew Krzemiński.
Podkreśla, że nie ma dwóch takich samych przelotów. Każdy jest inny, choć po 2,5 godzinnym locie, bo na tyle może wystarczyć paliwo – chce się wracać na ziemię, bolą bowiem ręce.
– Ogranicza nas tak naprawdę tylko ilość paliwa. Nasz kolega Szymek z dwoma zbiornikami przeleciał ponad 200 kilometrów – wyjaśnia Marek Gil. Dodaje także, że latając nad miastami przestrzegają przepisów. Kierują się też zdrowym rozsądkiem.
– Nikt z nas nie chce, aby stała się mu krzywda, nie chce też stworzyć niebezpiecznej sytuacji dla pozostałych osób w powietrzu i dla tych, którzy pozostają na ziemi – podsumowuje.
Galeria foto: Łukasz Grudniewski/naOSTRO.info
