Jak informuje Jacek Sobolak z Nadleśnictwa Ostrowiec Świętokrzyski, gniazdo bielika zostało zaobserwowane w ubiegłym roku w sierpniu przez służby terenowe leśnictwa, w którym się znajduje. Ślady pod gniazdem wskazywały na bytowanie ptaków, ponieważ widoczne były szczątki ryb i pióra bielika, jednak z uwagi na to, że ten gatunek ma w zwyczaju budowę kilku gniazd w swoim areale bytowania, które pełnią różną funkcję („jadalnia”, czatownie, miejsce lęgowe) i było po okresie lęgowym, nie udało się stwierdzić czy został wyprowadzony lęg.
To czego nie udało się zrobić w ubiegłym roku, udało się w tym roku. Od lutego prowadzone były bowiem obserwacje gniazda. To bowiem miesiąc, kiedy zaczynają się toki bielika. Zaobserwowano parę, a później ptaka (prawdopodobnie samice, bo to one przez większość czasu wysiadują, chociaż zmienia się z partnerem od czasu do czasu) wysiadującą na gnieździe. Od tego czasu podjęto działania prawne, oraz wyłączenie najbliższej okolicy gniazda i ograniczenie nieco dalszych obszarów od gniazda z użytkowania i prowadzenia prac leśnych.
– Cieszymy się, że bieliki zdecydowały się wreszcie na podjęcie lęgu z uwagi na doniesienia o ich występowaniu w okolicy w ubiegłych latach. Poza tym świadczy to o dobrym stanie lasów i ich wieku i trwałości, ponieważ bieliki wybierają bardzo stare drzewa – nawet do 150 lat, które będą w stanie utrzymać ich masywne gniazda, które z czasem potrafią osiągnąć wagę nawet 1 tony (rozbudowywane przez wiele lat przez pary). Mamy nadzieję, że w kolejnych latach również przystąpią do lęgów i pojawią się nowe pary – wyjaśnia Jacek Sobolak.
Bielik jest największym ptakiem szponiastym w Polsce z widocznym dymorfizmem płciowym – samice są wyraźnie większe od samców (jak u wszystkich naszych ptaków szponiastych). Bielik jest orłanem, nie orłem – należy do rodziny jastrzębiowatych, główną cechą morfologiczną wyróżniającymi orłany od orłów właściwych są nieopierzone dolne części skoków, a pod względem genetycznym bliżej im np. do… kań (rodz. Milvus). Na terenie Europy Środkowej dorosłe bieliki są osiadłe i zimę spędzają w swoich terytoriach. Ptaki młodociane wędrują. Opuszczają rewiry rodziców czasami już po 2 miesiącach od wylotu z gniazda i mogą wtedy przemieszczać się w różnych kierunkach na znaczne odległości, nawet kilkuset kilometrów. Gniazduje na terenach leśnych na drzewach z dobrym dostępem do zbudowanego gniazda, natomiast żeruje i zdobywa pokarm na otwartych przestrzeniach na zbiornikach i ciekach wodnych. Gniazda mogą ważyć nawet 1 tonę. Oczywiście masa ta powstaje w miarę upływu lat, kiedy to gniazdo jest nadbudowywane. Rekordowe rozmiary gniazda bielika wynosiły 4 metry wysokości oraz 2,5 m średnicy. Wielkość jego terytorium uzależniona jest od dostępności i ilości pokarmu i waha się od ok. 20 do 120 km2. Dieta bielika w okresie lęgowym składa się głównie z ryb (karpia, leszcza, szczupaka) i ptaków wodnych (łyska, krzyżówki, perkoza dwuczubego), rzadziej ssaków chociaż też się zdarzają.
